کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فی‏ شَأْنٍ!

هر غنچه که بشکفت، دگر غنچه نگردد

إلّا دو لب یار که گه غنچه گهی گل! ^*

سه شنبه
8جمادی الثانی
1435

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تیتر: سورۀ مبارکۀ الرحمن، آیۀ 29. ترجمه: "هر روز، پروردگار در ظهوری دیگر و جلوه‌ای متفاوت از روز قبل است!"

سراینده تک بیتی رو نمیدونم.

برحمتک التی وسعت کل شیء!

نگهبان ساختمون نزدیک خونه‌ که چند سالی هست اونجا به بهانۀ تکمیل بنا، یه جای خواب پیدا کرده، نشسته بود روی سکّو جلوی زمین نیمه‌کاره و سیگار می‌کشید. اهالی محله بهش می‌گن «دایی»! بهش می‌خوره شصت و خورده‌ای سالش باشه.

داشتم از نزدیکی‌ش رد می‌شدم که شنیدم با اون صدای دورگه و اگزوزی‌ش بلندبلند با خودش حرف می‌زد: خدا لیلا فروهر و مهستی و گوگوش رو بیامرزه!

زیر لب گفتم حالا که داری دعا می‌کنی، چرا کم؟ دستمو به نشانۀ «سلام!» بردم بالا و همزمان بی مقدمه گفتم: خدا همه رفتگان رو رحمت کنه!

یه نیگاه به تیپ و قیافۀ من کرد و در کسری از ثانیه، تعجب شدیدش توام شد با یه قهقهۀ بلند و خندۀ مستونه طولانی و ـ با همون صدای خرابی که هر لحظه احتمال می‌دی الآنه که خون بالا بیاره! ـ به زور بین خنده هاش گفت: خدا امواتت رو بیامرزه!

پایان ماجرای دل و عشق روشن است:

ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی!^*

صبح شنبه

27جمادی الاولی

1435

اصفهان

___________

* شاعر؟

به آبِ زندگانی بُرده‌ام پِی!

عَلَیْکَ بِها صِرْفًا! وَ إنْ شِئْتَ مَزْجَها.../فَعَدْلُکَ عَنْ ظَلْمِ الْحَبیبِ هُوَ الظُّلْمُ!^*

           [فقط و فقط به خودِ او توجه کن!] بر تو باد فقط [و فقط] توجه به خودِ ذات و حقیقتِ وجود او؛ [نه عوارض و آثار و کارهای شیرین او! مبادا دلربایی‌ها و زیبایی خیره‌کننده‌اش، تو را از «خود»ش غافل کند! به قول مولانا: گر شبی در منزل جانانه مهمانت کنند/گول نعمت را مخور! مشغول صاحب‌خانه شو!]. اما اگر خواستی [روزی از این مرتبۀ توجه هم تنازل کنی، و یاد و توجه و التفات به خودیّت و] حقیقتش را به چیزی مخلوط کنی، [پس دیگر به کمتر از آب دهانش رضا مده! و دیگر بیش از تنزل از مرتبۀ چشیدن لب و زبانش، به چیز دیگری راضی مشو! که اگر اینگونه کنی] پس رویگردانی تو از آب دهان محبوبه [و توجه به سایر عوارض و آثار ذات او] بزرگ‌ترین ظلم [و ستمی] است [که تصور می‌شود]!

 

شهرستان چادگان

لیلة الخمیس
26 جمادی الثانی

1435

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* ابن فارض مصری رضوان اللـه تعالی علیه، قصیدیه میمیّه، ص143.

ا
تیتر از حافظ رضوان اللـه علیه:

لبش می‌بوسم و درمی‌کشم مِی
به آب زندگانی برده‌ام پِی.

 

واگیر!

چشمم خمار روی تو شد؛ هرکه دید، گفت:

چشمم خمار روی تو شد...!